De ernstige gevolgen van de coronamaatregelen en -crisis

Een kleine 11 maanden geleden deed Mark Rutte voor het eerst de oproep om zoveel mogelijk thuis te werken. Blijf thuis en beperk je contacten zijn 2 van de opdrachten die we sindsdien keer op keer te horen hebben gekregen. Allemaal om de zorg te ontlasten en de kwetsbaren in onze samenleving te beschermen.

De overheid en instanties als het RIVM proberen op strenge toon of met een boodschap van hoop ervoor te zorgen dat we ons aan de 1,5 meter afstand houden, handen wassen, mondkapjes dragen, ons sociale leven on hold zetten en thuis blijven. En nu is daar ook nog de avondklok.

Dit alles heeft echter een keerzijde. Steeds duidelijker wordt dat de maatregelen om deze groepen te beschermen evenzoveel slachtoffers maken als het virus zelf. En dan doel ik niet op de ondernemers, bedrijven en verenigingen, maar op wat dit doet met de psychische gezondheid van mensen.

Voor sommige mensen en gezinnen is het niet of nauwelijks meer vol te houden. Mensen raken geïsoleerd, vereenzamen, missen fysiek contact, zijn hun baan kwijt, raken gestrest van de vele taken die ze op zich moeten nemen nu de scholen dicht zijn. Zijn van een dynamisch werkzaam leven beland in stilzitten achter een beeldscherm op een zolderkamer.

Kunnen hun familie en vrienden niet meer zien, hobby’s niet uitoefenen, niet meer sporten, alleen nog online studeren. Jongeren missen structuur, kunnen geen open dagen van studies bezoeken, geen stage lopen, enzovoort, enzovoort. De lijst is eindeloos.

Talloze schrijnende verhalen van ernstige burn-out klachten, depressieve klachten, psychosomatische klachten, huiselijk geweld en zelfs suïcide komen ons ter ore. Levens raken ontwricht, niet alleen van volwassen maar zeer zeker ook van jongeren en kinderen, van hele gezinnen. Problemen waarvan je weet dat ze zich lang zullen voortslepen.

De burgermeester beschreef treffend in haar column in de Woudenberger vorige week: “de versoepeling van de maatregelen waar we zo naartoe leven schuift elke keer verder weg in plaats van dichterbij te komen”. Geen fijne boodschap maar wel een realistische. De boodschap luidt dat we hoop moeten houden en vol moeten houden. Dat mensen bijvoorbeeld aan de bel moeten trekken bij werkgevers als ze werk en gezin niet meer kunnen combineren.

Dat laatste klinkt helaas makkelijker dan het is. Het vergt namelijk nogal wat assertivieit om voor jezelf op te komen; het vergt durf om toe te geven dat je het niet aankunt. Maar als de boodschap voortdurend is dat we het voor de kwetsbaren doen, wie ben je dan om te ‘zeuren’ over het feit dat je thuis moet werken of leren, of even niet uit kunt gaan of kunt sporten; over dat het niet zo lekker gaat.

Het gevolg is dat veel leed verborgen blijft en soms slechts naar buiten sijpelt door een weggewoven opmerking tussen neus en lippen door, vaak gevolgd door “maar gelukkig zijn we nog gezond”.

In de gemeenteraad heeft GBW meermaals aandacht gevraagd voor de financiële gevolgen van de crisis, voor sportverenigingen en ondernemers. Dit is echter onze noodkreet voor de ándere slachtoffers van deze crisis. Een roep om aandacht voor en erkenning van de
psychische nood waarin velen zich bevinden. Dit is een oproep aan allen om ogen en oren open te houden voor je omgeving. Om door te vragen als je maar half het vermoeden hebt dat het niet zo goed met iemand gaat.

Aan het college heeft GBW de volgende vraag gesteld: Op de site van de gemeente staat alleen vermeld wat je als ondernemer kunt doen om steun te krijgen. Kan de gemeente een actieve rol spelen in het de weg wijzen naar hulp voor mensen met psychische klachten, richting bijvoorbeeld huisarts en De Kleine Schans? Het klinkt als een open deur, maar de drempel is voor velen (te) hoog.

Door de landelijke overheid wordt er m.i. helaas soms met weinig empathie gereageerd op de keerzijde van de coronacrisis en -maatregelen, het gaat al gauw weer over geld. Gelukkig komt er in de media steeds meer aandacht voor, maar het is van groot belang dat hier dicht bij huis, op gemeenteniveau, aandacht voor is.

Laat mensen zich gezien, gehoord en gesteund voelen. Zich niet minder waardevol voelen dan zij die op grond van leeftijd en/of onderliggend lijden als kwetsbaar worden beschouwd. Want IEDER mens is waardevol.

Karin Schipper
fractielid GemeenteBelangen Woudenberg

Foto: Anna Kolosyuk / Unsplash